Beren zijn in natuurlijke omstandigheden wel 75% van hun actieve tijd bezig met het onderzoeken van hun omgeving en het, al wroetend, zoeken naar voedsel. In het hok van een zoekbeer valt echter weinig te onderzoeken of te wroeten. De vloer is van beton en besmeurd met zijn uitwerpselen, er is geen stro en hij kan geen andere varkens zien. Hooguit is er afleidingsmateriaal in de vorm van een ketting met bal of stuk plastic eraan, maar dit komt volstrekt niet tegemoet aan de behoefte van een varken. Overigens blijkt dit afleidings-materiaal in de praktijk vaak te ontbreken.
Ten slotte blijven de beren altijd binnen; uitloop hebben ze niet en daglicht krijgen ze nooit te zien. Sommige boeren huisvesten hun zoekberen in hokken met zaagsel, wat duidelijk beter is voor het welzijn van de varkens. Wel zorgt de dagelijkse ronde langs de zeugen – gemiddeld een tot twee keer per dag – voor enige afleiding.
Door dit prikkelarme bestaan is het aannemelijk dat de beren – net als vleesvarkens – lusteloos en depressief worden. Ook vertonen beren stereotype gedrag, zoals loos kauwen, omdat ze niet aan hun kauwbehoefte kunnen voldoen. Ten slotte worden ze door frustratie en verveling agressiever, iets wat voor veel boeren een belangrijke reden is om ze af te voeren.