Ze wegen denk ik wel een kilo of drie per stuk inmiddels. ’s Morgens krijgen ze een half maatschepje granen en wat brood. ’s Middags dito. Voor de rest moeten ze zich hier maar redden op de boerderie. Eten genoeg. De varkens morsen brokken; de paarden laten ook wel eens wat vallen en de tuin staat vol groenvoer in de vorm van gras en onkruid…
Net als de andere dieren hier (varkens, honden, paarden) lijkt het wel of kalkoenen klok kunnen kijken. Het voeren ’s morgen gebeurt op een doordeweekse dag om een uurtje of acht. In het weekend, geef ik eerlijk toen, is het nogal eens een uurtje later. Of nog later. Dan ben ik al wel op en de buitendeur staat open, maar echt haast heb ik op zondagmorgen niet. De dieren wachten maar even. Daar waren de kalkoenen het dus niet mee eens.
Het span kwam eten halen. Tja, ik vind dit humor. Niet dat alles kan en mag hier op de boerderij, want ieder zijn plek. Maar dit tafereel is toch geweldig: kalkoenen die de keuken in zijn gekomen, via de buitendeur door een zes meter lange hal en dan hups mij als het ware komen halen. Onverschrokken kijken ze met die toch wel lelijke kopjes in de rondte. Hun teennagels geven een tikkend geluidje op het vinyl. Dit moest ik even vastleggen en met jullie delen. Steeds als ik naar de foto kijk, moet ik lachen. Blijkbaar ben ik de enige in mijn directe omgeving die hier de humor van inziet, want ik heb best een aantal bezorgde blikken gezien als ik de foto laat zien aan vrienden en kennissen. (‘Ben je wel goed snik’ of ‘Gaat het wel goed met je, Diana’)
Het is bijna kerstfeest. Wat dat betreft, lijkt het wel of mijn kalkoenen het noodlot tarten, want ik ben geen vegetariër meer. Ik eet alleen van eigen erf. Of van eigen keukenvloer…. Terwijl de kalkoenen in mijn keuken liepen, heb ik een mes gepakt en ben ik naar hen toegeslopen. Ik hief mijn hand die het mes omvatte, in de lucht en liet het met een snelheid zakken. Raak! Doormidden. De boterham was gehalveerd en die voerde ik vervolgens aan de kalkoenen.
Het is al jaren traditie om met Kerstfeest kalkoen te eten. Een kalkoen van twee à drie kilo volstaat ruimschoots voor zes personen. Het is de gewoonte om de vogel te vullen met gehakt of kastanjes, gedroogd fruit, champignons of truffels. De aanzet voor de kerstkalkoentraditie werd gegeven door de Amerikaanse bevrijders aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De Amerikanen introduceerden hun eetcultuur en brachten behalve sigaretten en chocolade ook kalkoenen mee. Omdat het een grote, dikke vogel is en dus vele monden kan voeden, is de kalkoen bijzonder geschikt voor familiefeesten.
Nadat mijn kalkoenen het brood van de keukenvloer op hebben gepikt (je kunt bij mij van de vloer eten, zo blijkt maar weer…) heb ik ze toch maar naar buiten gesommeerd. Met de belofte dat zij er na kerstfeest 2013 ook nog zijn.
Prettige kerstdagen, en tot in 2014 waarin ik doorga met mijn blogs over het reilen en zeilen op mijn boerderij in de mooie Achterhoek,
Diana Saaman
Natuurlijke varkenshouderij Frank en Frij