Door de kale huisvesting raken vleesvarkens (en gespeende biggen) ernstig verveeld en gefrustreerd. Dit zorgt voor afwijkend gedrag, waaronder agressie en het bijten in staarten en oren. Varkens raken ook gefrustreerd door het slechte stalklimaat, gebrek aan wroetmogelijkheden, ruimtegebrek, verkeerd voer of onrust in de stal door bijvoorbeeld tocht. Het bijten kan leiden tot verwondingen. De smaak van bloed en de onrust in het hok kan er voor zorgen dat het probleem escaleert en andere varkens het bijtgedrag overnemen. Dit kan zelfs leiden tot kannibalisme. Bijtwonden kunnen geïnfecteerd raken, waardoor de dieren minder snel groeien en abcessen ontstaan met kreupelheid, verlamming en sterfte tot gevolg.
Om de schade te beperken worden in de reguliere varkenshouderij de staarten vrijwel zonder uitzondering gecoupeerd. Desondanks komt staartbijten, ook aan gecoupeerde staarten, op ongeveer 50% van de varkensbedrijven voor. Volgens Wageningse onderzoekers heeft 1% van de dieren bijtwonden en nog eens 1% bijtpunten; de mate van ongerief wordt ingeschat op score van 4 van maximaal 8.
Onderzoekers suggereren ook dat varkens, die herhaaldelijk en veel gebeten worden en niet meer proberen te vluchten maar gewoon blijven liggen, een vorm van apathie vertonen die gelinkt wordt aan depressie.