Het leven van een boerin gaat niet altijd over rozen. Ik heb in die twaalf boerin-zijn jaren echt al heel wat meegemaakt. Van heel bijzonder, ontzettend naar en alles wat er tussen zit. Soms denk ik, dat ik nergens meer van opkijk. Dat blijkt een misplaatste vorm van arrogantie te zijn. Ik ben mij namelijk kapot geschrokken vanmorgen. Echt, ik was er helemaal naar van. De zeug ook trouwens die het is overkomen, zij is er letterlijk ziek van.
Normaal draagt een zeug drie maanden plus drie weken plus drie dagen. Zeg maar een kleine vier maanden. Zeug Jade was een week of tien drachtig, ruim over de helft. Achteraf gezien was zij de laatste dagen traag en at slecht. Maar daar heb ik niet gelijk ziekelijke conclusies aan verbonden.
Kom ik vanmorgen de kraamstal binnen om de dragende zeugen te voeren. Alle zeugen op Jade na komen gelijk op mij en de voeremmer af. Elke zeug eet op haar vaste plek. Jade komt niet. Ik loop verder de stalgang in en zie een rode cirkel met stro liggen in het pad. Ik ervaar een onaangenaam voorgevoel. En schrik mij kapot. Echt. Jade heeft haar biggen verworpen. De onaffe beestjes liggen door elkaar in het vlies. Mijn maag draait om. Dit heb ik nog niet eerder gehad met een zeug. Na de eerste, erge schrik kijk ik goed. Het zijn al echt biggetjes in miniformaat. Zelfs de kleuren zijn goed te zien: zwart met wit. Snel tel ik er toch zo’n acht.
Jade tref ik aan in een hok. Ik loop naar haar toe en automatisch voel ik aan haar oren. IJskoud. Betekent koorts. Ze gaat niet eens staan. Ik heb haar vervolgens met antibiotica behandeld. Een breed spectrum, tegen onder andere baarmoederontsteking. Ze laat het toe de spuit in haar nek, een teken dat ze echt heel ziek is. Normaal ben ik niet zo’n held om te spuiten, maar in noodgevallen komt er toch een soort lesstof vrij in dit boerinnenlijf.
Diana Saaman
Natuurlijke varkenshouderij Frank en Frij