Het klinkt misschien wel cliché, maar de zondagmorgen is mij toch wel heilig. Niet zozeer vanwege een bepaald geloof, maar vanwege de rust. Het even niets hoeven. Na de hectiek van zaterdag: uitmesten; alles goed nalopen; vleeswinkeltje open; dochter met haar pony naar de rijvereniging. De boerderijwerkzaterdag, hekkensluiter van een werkweek. En dan de zondag. Even niets. Wel voeren en een rondje langs alle dieren. Maar op een geniettempo. Dan tref ik dit tafereel: een kip met kuikens in het kraamhok van Yen-ai en haar kroost. Dat is toch prachtig. Dat is met recht religie. Religie in haar ware betekenis: verbinden.
Het is ook bijzonder dat juist Yen-ai nota bene dit andere diersoort op haar lijf verdraagt. Sowieso zijn zeugen met biggen erg scherp op alles wat geen varken is en beweegt. Dat is oppassen geblazen voor eigen lijf en leden. Het beschermen van hun kroost vatten zeugen heel serieus op. Zeker Yen-ai. Haar Chinese naam betekent: zij die van mensen houdt. Dat doet ze ook, maar niet als ze biggen heeft. Zij houdt van kippen blijkt nu, ook als zij biggen heeft.
Dit stilleven. Dit maakt mijn zondag al goed. Ik heb er zeker een kwartier bijgestaan en toen bedacht dat ik dit plaatje moest vastleggen. Gewoon om het te delen.
Yen-ai is een bijzondere zeug, want zij is een raszuivere Mangalitza. Oorspronkelijk uit Hongarije en ik heb haar twee jaar geleden gekocht samen met een andere Mangalitzazeug die ik de naam Pu-Yi heb gegeven. Beiden waren broodmager bij aankoop. Eerst heb ik ze maanden goed gevoerd om bij te laten komen en toen pas laten dekken, want per slot van rekening houd ik hen voor het werpen van biggen.
De kip is een grappig rasloos diertje, dat drie jaar geleden werd gebracht wegens overbekipping bij haar vorige eigenaar. Tot nu toe heeft zij ieder jaar twee maal kuikens. Dit keer zat zij te broeden in een hoekje van de zeugenkraamstal. Moeders bij moeders. Ongeacht ras of diersoort.
Weet je wat er gebeurt als je een kip laat lopen in zo’n donkere, dichte bio-industriestal vol met varkens? Dan wordt de kip opgevreten door de varkens. Niet omdat varkens per definitie kippen vreten, maar omdat zij door die leefomstandigheden gedragsgestoord zijn geworden. Zij zijn vervreemd van hun eigen aard. Voelen varkens zich kiplekker, dan vinden zij kip niet lekker. Dat is hun werkelijke aard. Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Kijk maar.
Diana Saaman
Natuurlijke varkenshouderij Frank en Frij