Zaterdagmorgen vroeg sta ik tussen een groep vleesvarkens. Dat is de titel van varkens die bedoeld zijn voor…. de naam zegt genoeg. Twaalf varkens lopen nieuwsgierig om mij heen. Zelf heb ik een grote viltstift in mijn handen. T klinkt cru, maar is ook op Frank en Frij realiteit. Ik ben bezig de twee zwaarste varken te merken met de stift. Die twee lok ik in een aparte ruimte buiten en geef ze wat voer. Het wachten is op mijn zaterdaghulp.
De trailer staat inmiddels met de klep open richting de wachtruimte. Twee varkens lopen via de klep de veetrailer in. Dat ging snel, gauw de klep dicht. Het zijn zware varkens, ik schat wel 130 kilogram per dier. Dan volgt het ritje naar de slager twee dorpen verder.
Maandag worden zij geslacht en verwerkt tot allerlei producten. Eén varken is in zijn geheel besteld door een paar gezinnen, die het vlees onderling verdelen: karbonades, speklappen en veel meer.
Van het andere varken laat ik onder andere droge worsten maken. Deze paprikaworst heet De Zigeunerin. Deze naam past wel bij mij zo op de boerderij met al mijn verschillende dieren en daarnaast omdat de varkens van het ras Mangalitza zijn: een oeroud en exclusief Hongaars ras waar er maar honderden van in Europa zijn. A worst day….
Ik zou liegen als ik schreef dat het mij heel veel doet om varkens naar de slacht te brengen. Ik doe het bewust en zo goed mogelijk. Wie A zegt om boerin te zijn, moet ook B zeggen. Deze varkens zijn een onderdeel van duurzame voedselproductie.
Ik zou liegen als ik schreef dat het mij niets doet om varkens hun laatste rit te bezorgen. Natuurlijk raakt het mij. Ooit las ik een gedicht op de deuren van een biologische slachterij. Deze woorden staan gegrift in mijn geheugen en vormen de laatste woorden van mij aan mijn varkens:
Dienstbaarheid en offer
Je was in de vorm, ga nu in het wezen,
tot roeping voor jou, tot voedsel voor ons
Ik heb dank voor dit voorschot
Diana Saaman
Natuurlijke Varkenshouderij Frank en Frij