Eigenlijk belachelijk dat het onderzocht moest worden, maar het zoveelste bewijs dat varkens niet op beton thuishoren, is geleverd: zeugen die in het stro leven tijdens de dracht, krijgen biggen die minder stress hebben, die nieuwsgieriger zijn en die minder agressief gedrag vertonen. Al in de baarmoeder wordt het welzijn van de big dus bepaald!
Stress begint in de baarmoeder
Twee universiteiten hebben gezamenlijk onderzocht of het welzijn van jonge biggen afhankelijk is van het leven van de moeder in de laatste fase van haar zwangerschap. Eén groep zeugen leefde op beton – ‘normale groepshokken’ staat erbij – en een andere groep leefde in het stro. Wat bleek? Het stressniveau, gemeten aan de hoeveelheid cortisol in het speeksel, was significant hoger bij biggen van betonmoeders dan bij biggen van stromoeders! Dat terwijl de leefomgeving van de biggen identiek was. Verder bleken de biggen van de stromoeders minder agressief naar elkaar te zijn en waren de vrouwelijke strobigjes nieuwsgieriger dan betonbigjes. Ze reageerden ook minder angstig op nieuwe dingen. De stressgevoeligheid en het gedrag van biggen lijken dus al in de baarmoeder bepaald te worden. Óf de zeug wordt door het stro veel chiller en geeft dat aan haar biggen door. Hoe het ook zij: stro heeft een enorm positief effect.
Natúúrlijk is stro nodig
Zijn wij verbaasd over de uitkomst van dit onderzoek? Nee, niet echt. Het is al lang bekend dat varkens ernstige stress ondervinden van hun prikkelarme, betonnen omgeving. Ook is al aangetoond dat jonge biggen die stro of ander natuurlijk verrijkingsmateriaal krijgen, veel socialer opgroeien en bijvoorbeeld minder vaak staartbijten of agressief gedrag vertonen op latere leeftijd. Onderzoek na onderzoek toont aan dat deze intelligente, nieuwsgierige dieren een interessante, manipuleerbare omgeving nodig hebben om zich goed te voelen en zich goed te ontwikkelen. Maar het is wél nieuws dat het welzijn van de zeug tijdens de dracht effect heeft op de biggen.
Schrijnend
Hoe meer onderzoeken als deze er gepubliceerd worden, hoe schrijnender het eigenlijk wordt. Het is niet door gebrek aan kennis dat we varkens in volstrekt ongeschikte leefomstandigheden houden, die ze chronische stress en waarschijnlijk een rotleven geven; nee, het is door gebrek aan de wil om ook maar iets te veranderen aan de manier waarop we dieren houden.
Draag niet langer bij aan dit dierenleed. Koop geen vlees uit de vee-industrie!
Frederieke Schouten
Als veearts werkte ik 7 jaar lang tussen de varkens in de intensieve veehouderij. Ik werd daar dagelijks geconfronteerd met misstanden en schrijnend dierenleed. Toen ik inzag dat ik als veearts te weinig kon doen voor de varkens maakte ik de overstap naar Varkens in Nood. Nu ben ik directeur van dierenrechtenorganisaties Varkens in Nood en Dier&Recht en probeer ik als actievoerder het welzijn van miljoenen varkens in Nederland te verbeteren.