Animal Rights bracht vorige week schokkende undercoverbeelden naar buiten van dierenmishandeling bij twee varkenshouderijen. De beelden zorgden voor de nodige ophef op sociale media. Er was veel discussie en boosheid over de keuringsinstantie van de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA). Waarom is de NVWA niet gebeld? Waarom heeft zij niet gehandhaafd? Is dit normaal? Het trieste antwoord: ja, dit is helaas normaal.
Schokkende beelden
Gillende biggen waarbij de staart wordt afgeknipt of afgebrand, zonder verdoving en zonder pijnstilling. Zeugen die krijsen tijdens het aftappen van bloed. Tanden afslijpen van jonge biggen. Stapels dode biggetjes. Varkens die sterven door een pijnlijke injectie rechtstreeks in het hart. Het is afschuwelijk om naar te kijken en natuurlijk reageren mensen geschokt! Of zoals de NVWA het op twitter zegt:
Onaangenaam
En deze reactie laat meteen zien wat er aan de hand is. De beelden tonen dagelijkse praktijken die in de varkenshouderij helaas vrij gangbaar zijn. En ja, ook de NVWA ziet wel in dat het ‘onaangenaam’ is om naar te kijken. Die term is nogal een understatement, vonden veel twitteraars die de NVWA bestempelden als zielloos, wreed en afgestompt. Maar, zo legt de NVWA uit, bijna alles wat de beelden tonen is wettelijk toegestaan. Kortom, langsgaan om te handhaven is zinloos.
Geen wettelijke bescherming
De wet beschermt varkens niet tegen pijn en leed. Ze worden dagelijks onderworpen aan wreedheden die niet verboden zijn. Het publiek is terecht verontwaardigd bij het zien van deze misstanden, maar weet blijkbaar niet dat dit soort praktijken ‘normaal’ zijn in de vee-industrie. We blijven dus onze boodschap naar buiten brengen. Tot de dag dat ieder dier - of het nou een puppy is of een goudvis, een prijswinnend volbloedpaard of een varken - met hetzelfde respect wordt behandeld!
Frederieke Schouten
Als veearts werkte ik 7 jaar lang tussen de varkens in de intensieve veehouderij. Ik werd daar dagelijks geconfronteerd met misstanden en schrijnend dierenleed. Toen ik inzag dat ik als veearts te weinig kon doen voor de varkens maakte ik de overstap naar Varkens in Nood. Nu ben ik directeur van dierenrechtenorganisaties Varkens in Nood en Dier&Recht en probeer ik als actievoerder het welzijn van miljoenen varkens in Nederland te verbeteren.