Het abces
Josien is een vleesvarken met een enorm abces aan de zijkant van haar kop. In de volle stal schuifelt ze tussen haar soortgenoten. Die botsen tegen haar aan, en dus ook tegen haar abces. Ze kan zich niet terugtrekken om het pijnlijke gezwel te beschermen. Ze kan geen goede slaaphouding vinden met die gevoelige kool die uit haar kop stulpt. Het is moeilijk voor haar om te eten, want het abces zit in de weg en het gedrang bij de voedertrog doet pijn.
Volgens de wet moeten zieke dieren verzorgd worden, en zo nodig afgezonderd in een ‘passend onderkomen’ met droog strooisel. Maar Josien wordt noch verzorgd noch afgezonderd. Het zou veel verlichting geven als haar abces geopend en schoongespoeld werd. Maar ze moet ermee rondlopen… tot het knapt.
Het abces knapt
En dan zijn de rapen helemaal gaar, want haar verveelde, gefrustreerde, van hun natuurlijke instincten beroofde hokgenoten worden opgewonden van zo’n wond. Van de geur van bloed… En ze gaan eraan snuffelen, erin wroeten, eraan knabbelen… Josien kan geen kant op. Ze wás al verzwakt door het meeslepen van haar grote last, door pijn, door vermoeidheid. En nu, nu de druk van het abces eindelijk weg is, wordt ze belaagd door bloeddorstige soortgenoten.
Wat had haar verlichting kunnen geven?
- Om te beginnen natuurlijk: géén abces. Maar ook onder betere leefomstandigheden kan het gebeuren dat ergens een bacterie binnendringt en een ontsteking veroorzaakt. Dus, oké: een abces, dat kan gebeuren. Shit happens.
- Maar dan toch in ieder geval: aandacht van een dierenarts! Of van een veehouder met kennis van zaken! Iemand die haar onderzoekt, die beoordeelt of er medicatie nodig is. Die het abces opent, schoonmaakt, in de gaten houdt.
- En een passend onderkomen, met rust, met weinig soortgenoten. Met een schone, zachte bodembedekking en toegankelijk voer en drinken.
Dante’s hel
Een vleesvarkensleven is maar kort. Dat is al erg genoeg. Moet het dan ook nog lijken op een verblijf in de hel? Teken de petitie voor betere zorg voor varkens!
Frederieke Schouten
Als veearts werkte ik 7 jaar lang tussen de varkens in de intensieve veehouderij. Ik werd daar dagelijks geconfronteerd met misstanden en schrijnend dierenleed. Toen ik inzag dat ik als veearts te weinig kon doen voor de varkens maakte ik de overstap naar Varkens in Nood. Nu ben ik directeur van dierenrechtenorganisaties Varkens in Nood en Dier&Recht en probeer ik als actievoerder het welzijn van miljoenen varkens in Nederland te verbeteren.