Leven en werken met leven, is ook leven met de dood. Ze wierp in de nacht van woensdag op donderdag acht prachtige biggen. Een oranje gezelschap. Alles leek goed te gaan. Vrijdagmorgen foute boel. Zeug Sophie lag er raar bij. Ze voelde koud aan, tong uit haar bek. Ik heb gelijk de veearts gebeld. Samen bij de zeug: ’Dat is niet best Diana. Ik vermoed een inwendige bloeding, een complicatie door de bevalling. Komt zelden voor. Ik kan niets voor haar doen. Die biggen dat wordt niets, die hebben te weinig biest gehad.’ Weg veearts. En zo vloeide langzaam het leven uit Sophie. Acht biggen dronken nog aan haar spenen. Dat is echt vreemd, de dood gaf nog melk. Ja, daar sta je dan. Ik hield mijn ogen niet echt droog. Maar dan handelen. Biggen in een krat met stro gedaan en mee naar binnen genomen. Binnen in huis wel te verstaan. Rondbellen voor melkpoeder. ‘s Middags had ik ze aan het drinken. Elf keer per dag.
Ze zijn nu enkele weken oud. Zes van de acht doen het super goed. Twee hebben het dus niet gehaald. Ruim een week heb ik ze in de huiskamer gehad. Zelfs herder Kane ontfermde zich over het zestal. Nu verblijven ze in het kippenhok, waar ik een biggenhok met stronest van heb gemaakt. Vijf keer per dag krijgen ze nog melk en daarnaast al brokjes en tuinaarde om al lekker te wroeten! En ze zijn zo ontzettend leuk. Nog even en dan de stap naar hun nieuwe verblijf: een hok bij de andere varkens, waarbij ze ook buiten kunnen lopen. Ze zijn tenslotte varkens in wording. Groot worden tussen soortgenoten, dat is het streven. Mijn mooie zestal!
Diana Saaman
Natuurlijke varkenshouderij Frank en Frij