Wéér blijkt dat er onvoorstelbaar dierenleed plaatsvindt achter de gesloten deuren van Nederlandse varkensslachthuizen. De verslagen van de inspecteurs gaan door merg en been, maar het is belangrijk dat ze gelezen worden. De mythe van ‘het dierenwelzijn in Nederland is top’ moet doorgeprikt worden.
Slachthuis is varkenshel
Het leven van een varken in een slachthuis is altijd al een hel. Harde geluiden, vreemde geuren, samengepakt met andere angstige soortgenoten in een onbekende omgeving wachten op de dood, die meestal komt na 30 seconden pijnlijke ademnood in de verstikkingskelder vol CO2.
Dat is de hel die varkens doormaken als alles volgens de regels verloopt. Rapporten die Varkens in Nood heeft opgevraagd laten zien dat het nog erger kan. De regels worden lang niet altijd nageleefd en dan wordt het een nog ergere nachtmerrie.
De rapporten van de inspecteurs zijn misselijkmakend om te lezen, maar toch is het belangrijk, zeker voor vleeseters, om de teksten te lezen en te beseffen wat er allemaal mis kan gaan bij het slachten van deze vriendelijke intelligente dieren.
Levend geslacht worden
Negen van de vijftien rapporten beschrijven dat varkens niet bedwelmd het slachtproces in gaan. Varkens hangen levend te spartelen aan de slachtlijn of belanden bij volle bewustzijn in de broeibak met water van 60 graden om daar te verdrinken. Het personeel in het slachthuis grijpt in deze gevallen niet in. Ook de NVWA inspecteur kan niet meer voorkomen dat de dieren gruwelijk aan hun eind komen. Inspecteurs schrijven:
‘Omdat er geen stopknop in de ruimte aanwezig is, liep ik naar de steektafel om de band te laten stoppen. Ik vroeg aan de welfare officer om met de tang de bewegende varkens handmatig bij te verdoven. Een varken was intussen al te ver en ging de broeibak in. Ik zag bij dit varken toen het de broeibak ingedompeld werd heel heftig reageerde door hevig te spartelen, dit wijst met zekerheid op de aanwezigheid van bewustzijn. Het varken ging dus levend in de broeibak met water van ca 60 °C.’
‘De varkens moeten in dit stadium dood zijn. Ik zag dat verschillende varkens nog bewogen: ze stampten met de achterpoten. Ik zag ook dat een varken de kop wat achterover gooide en hevig begon te spartelen.'
‘In de categorie 2 bak horen alleen dode afgekeurde varkens te liggen. Ik zag dat een varken, met slachtbliknummer xx (zie foto), rechtop in de categorie 2 bak zat waarbij ik zag dat het dier ritmische ademhalingen vertoonde en actief rond keek. Ik zag dat dit varken een steekwond in zijn hals had.’
‘Ik zag dat het varken, zodra het water van de broeibak raakte, heftig reageerde en het water van de broeibak heftig in beweging bracht. Ik zag dat het varken nog tekenen van bewustzijn en gevoeligheid vertoonde toen het de broeibak inging. Hierdoor is het dier ernstig vermijdbaar lijden berokkend. […]
Ik stelde vast dat bij elektrisch bedwelmde varkens geen controle werd uitgevoerd om te voorkomen dat varkens met tekenen van leven gebroeid worden. Op deze plaats in het slachthuis was geen apparatuur of medewerker aanwezig om deze controle uit te voeren.’
Onafhankelijk cameratoezicht NU
Opvallend is dat in sommige slachthuizen waar het mis gaat al lang vrijwillig cameratoezicht is. Dat is dus overduidelijk niet voldoende! Op dit moment blijft het slachthuis de baas over de beelden en of de camera wel of niet aan staat. Een inspecteur schrijft:
‘Ik heb ook de camerabeelden van die positie opgevraagd. Het bleek dat die betreffende camera vanwege een technische storing die ochtend niet gewerkt heeft’.
Dit moet anders. Cameratoezicht moet nog in 2020 wettelijk verplicht worden en de beelden moeten extern, buiten de muren van het slachthuis, bekeken worden.
Wat je kunt doen om te helpen
De enige échte oplossing voor al dit leed is stoppen met vlees eten. Maar zolang onze maatschappij nog niet zover is, moeten dieren véél beter beschermd worden. Met de steun van mensen zoals jij zorgen we ervoor dat de varkens een stem krijgen in de politiek. Dit kan zo niet langer! Help je mee om een einde te maken aan deze afschuwelijke horrorpraktijken?
Ja, ik help de varkens en teken de brandbrief!
Frederieke Schouten
Als veearts werkte ik 7 jaar lang tussen de varkens in de intensieve veehouderij. Ik werd daar dagelijks geconfronteerd met misstanden en schrijnend dierenleed. Toen ik inzag dat ik als veearts te weinig kon doen voor de varkens maakte ik de overstap naar Varkens in Nood. Nu ben ik directeur van dierenrechtenorganisaties Varkens in Nood en Dier&Recht en probeer ik als actievoerder het welzijn van miljoenen varkens in Nederland te verbeteren.