Het is pas augustus. Toch kwamen er al 50.000 dieren meer om dan in heel 2018. Deze week alleen al waren er twee dramatische stalbranden. Minister Schouten kwam begin dit jaar met krachteloze maatregelen. Hoe lang blijft de minister nog vertrouwen op de zelfregulering van de sector terwijl duizenden dieren levend verbranden of stikken in de rook?
Actieplan zonder actie
Begin dit jaar voorspelden we al dat de maatregelen die de minister aankondigde om meer stalbranden te voorkomen niet gingen helpen. De maatregelen die ze in januari aankondigde bestonden vooral uit het herhalen van maatregelen die al door de sector zelf aan de minister waren beloofd.
Extra maatregelen treffen in bestaande stallen is duur, de dieren zijn het kennelijk niet waard. Of, zoals de minister het verwoordt: “Er komt geen verplichte dakisolatie en geen compartimentering van de technische ruimtes voor bestaande stallen. Hoewel dergelijke maatregelen het aantal dierlijke slachtoffers verminderen, staan de zeer hoge investeringen niet in verhouding tot het voordeel.”
En daar kunnen de dieren het mee doen.
Ernstig dierenleed
Het dierenleed bij een stalbrand is enorm. Dieren stikken of verbranden levend terwijl ze proberen te vluchten. Dieren die een brand overleven zijn vaak de grootste slachtoffers omdat zij kampen met ademhalingsproblemen of (ernstige) brandwonden. Regelmatig komt het voor dat deze dieren uren tot soms dagen moeten wachten voordat ze uit hun lijden worden verlost, omdat er onvoldoende euthanasiemiddel beschikbaar is of omdat de dierenartsen het varkensbedrijf niet mogen betreden vanwege instortings- of asbestgevaar.
Actieplan faalt, tijd voor verplichtende maatregelen
Sinds 2012 heeft de varkenssector twee actieplannen gepresenteerd om stalbranden te verminderen. Stijgende aantallen stalbranden en sterftecijfers tonen aan dat deze plannen structureel falen. Hoe lang blijft de minister nog vertrouwen op de zelfregulering van de sector terwijl duizenden dieren levend verbranden of stikken in de rook? Het wordt tijd dat de minister inziet dat de brandveiligheid niet overgelaten kan worden aan de sector. Wij eisen verplichtende maatregelen!
Niet goed genoeg
Want het is volstrekt onacceptabel om de dieren op deze manier aan hun lot over te laten. Ze hebben er niet voor gekozen om opgesloten te worden in een stal, zonder ontsnappingsroute, zonder buitenlucht, zonder bescherming. Het minste dat wij kunnen doen, is ze voorzien van een veilig onderkomen. Daarom is het diep treurig dat er elk jaar opnieuw wordt geïnvesteerd in ‘voorlichting voor varkenshouders’ maar dat een cursus brandveiligheid nog steeds niet verplicht is. En dat terwijl menselijk handelen één van de hoofdoorzaken is van stalbranden!
Eveneens bedroevend is dat compartimenten voor technische ruimtes niet verplicht worden gesteld, vooral omdat daar een groot deel van de stalbranden ontstaat.
Het blijft om te huilen dat economische argumenten altijd zwaarder wegen dan het leven van de dieren in de stal. Het wachten is op de volgende brand. Dit jaar stierven er al bijna 180.000 dieren. Hoeveel dieren moeten er nog op een vreselijke manier sterven voordat de minister de actieplannen van de sector laat wat voor wat ze zijn, en eens met echt concrete actie komt?
Varkens in Nood strijdt het hele jaar door voor de miljoenen dieren in de vee-industrie. Wil je de varkens helpen? Wil je meer druk zetten op de minister? Steun ons met een donatie.
Frederieke Schouten
Als veearts werkte ik 7 jaar lang tussen de varkens in de intensieve veehouderij. Ik werd daar dagelijks geconfronteerd met misstanden en schrijnend dierenleed. Toen ik inzag dat ik als veearts te weinig kon doen voor de varkens maakte ik de overstap naar Varkens in Nood. Nu ben ik directeur van dierenrechtenorganisaties Varkens in Nood en Dier&Recht en probeer ik als actievoerder het welzijn van miljoenen varkens in Nederland te verbeteren.