Al jaren is het duidelijk: stalbranden komen vreselijk vaak voor! Zo’n brand is een afgrijselijk drama voor alle dieren die daarbij om het leven komen. Minister Schouten beloofde op dierendag dat ze met nieuwe maatregelen zou komen. Nu ze deze maatregelen naar buiten brengt, vrezen wij dat ook 2019 weer een jaar wordt vol dierenslachtoffers.
Actieplan zonder actie
Het aantal stalbranden per jaar is enorm en lijkt almaar toe te nemen. Het leed is niet te overzien: elk jaar sterven honderdduizenden dieren in stalbranden. Verschillende organisaties, waaronder boerenorganisaties LTO en POV, Brandweer Nederland, verzekeraars en het ministerie van Landbouw kwamen in 2018 gezamenlijk met een nieuw actieplan uit. Dat plan heeft meer weg van een goedbedoeld advies; het bevat veel te weinig concrete actie.
Minister beloofde maatregelen
Maar op dierendag 2018 gloorde er enige hoop voor dieren: minister Schouten beloofde aanvullende maatregelen om eindelijk ook dieren in oudere stallen te beschermen tegen brand. Gisteren kwam de minister met deze brief. Er staan wat maatregelen in die hopelijk een gunstig effect hebben voor de dieren, maar die punten zijn vorig jaar al door de veehouderijsectoren aan de minister beloofd. Oude plannen dus. Niets extra’s komt erbij! En dat, terwijl de overheid ruimschoots “de mogelijkheden heeft verkend” om extra wettelijke eisen te stellen aan bestaande stallen.
Brandveiligheid ‘te duur’
En waarom? Wie de Kamerbrief leest kan maar één conclusie trekken: extra maatregelen treffen in bestaande stallen is duur, en de dieren zijn het niet waard. De minister verwoordt het als volgt:
“Er komt geen verplichte dakisolatie en geen compartimentering van de technische ruimtes voor bestaande stallen. Hoewel dergelijke maatregelen het aantal dierlijke slachtoffers verminderen, staan de zeer hoge investeringen niet in verhouding tot het voordeel.”
En daar kunnen de dieren het mee doen.
Niet goed genoeg
Het is natuurlijk onacceptabel om de dieren op deze manier aan hun lot over te laten! Ze hebben er niet voor gekozen om opgesloten te worden in een stal, zonder ontsnappingsroute, zonder buitenlucht, zonder bescherming. Het minste dat wij kunnen doen, is ze voorzien van een veilig onderkomen. Daarom is het diep treurig dat er elk jaar opnieuw wordt geïnvesteerd in ‘voorlichting voor varkenshouders’ maar dat een cursus brandveiligheid nog steeds niet verplicht is. En dat terwijl menselijk handelen één van de hoofdoorzaken is van stalbranden!
Eveneens bedroevend is dat compartimenten voor technische ruimtes niet verplicht worden gesteld, vooral omdat daar een groot deel van de stalbranden ontstaat.
Tot slot blijft het om te huilen dat economische argumenten altijd zwaarder wegen dan het leven van de dieren in de stal. Het wachten is op de volgende brand.
Frederieke Schouten
Als veearts werkte ik 7 jaar lang tussen de varkens in de intensieve veehouderij. Ik werd daar dagelijks geconfronteerd met misstanden en schrijnend dierenleed. Toen ik inzag dat ik als veearts te weinig kon doen voor de varkens maakte ik de overstap naar Varkens in Nood. Nu ben ik directeur van dierenrechtenorganisaties Varkens in Nood en Dier&Recht en probeer ik als actievoerder het welzijn van miljoenen varkens in Nederland te verbeteren.